بـر درگــه تـو آبــرویـی مـن نــدارم            حرفی حضورت درخور گفتن ندارم

پرونده‌ام تیره‌تر از شب‌های درد است            در نامۀ خـود نقـطـه‌ای روشن ندارم

جـز آسـتـانت بـر کـجـا رو آورم من            رویی اگـرچه بـهـر بـرگـشـتن ندارم

سیل سرشک من دلیل شرمساری‌ست            در محضرت جز ناله و شیون ندارم

تـقــوا لـبـاس مـیـهــمـانـان تـو بـاشـد            افـسـوس در بـزم تو پـیـراهـن ندارم

با رأفت و مهرت نگاهم می‌کنی باز            با آن که من هرگز چنین دیدن ندارم

دارم خدایی که رحیم است و غفور است            شکی به قـدر یک سر سـوزن ندارم

جز گوهر مهـر عـلی و آل عـصمت            ره‌تـوشـه‌ای در لحـظـۀ مُـردن ندارم

غافل مشو از نفس خود هرگز«وفایی»            بد تـر ز نفـس خود دگر دشمن ندارم